خُروجی انتخابات یکشنبه، رقابت بین گروه های و دستجات شیعی وابسته یا گوش به فرمان ج.ا را به مرتبه تازه ای فراز داد. اختلاف آنها بر سر سهم بری از نظم فاسد عراق که پیش از این با تقسیم گوشت قُربانی ثروت و قُدرت در سایه نگه داشته می شد، اینک با تغییر توازُن انتخاباتی بین این نیروها، به شکل یک جنگ قُدرت داخلی کُنترُل نشده درآمده است.

تجزیه این طیف یک روند خود به خودی نیست. واقعیت آن است که خیزشها و تظاهرات توده ای در دو سال گذشته علیه سیستم فرقه ای و مُداخله گری رژیم ج.ا، فاکتور جدید و نیرومندی را وارد صحنه سیاسی عراق کرده که جهتگیری سکولار و دموکراتیک آن ساختار فاسد سیاسی را بی اعتبار و جبهه تشکیل دهنده آن را ناپایدار ساخته است. آثار این مرزبندی خود را در انتخابات اخیر از یک طرف با نرخ پایین مُشارکت مردُم عراق و از طرف دیگر، سُقوط آزاد مُزدوران پیشانی سفید رژیم ولایت فقیه به رُخ می کشد.

با این همه نباید از یاد برد که سیستم فرقه ای و قومی همچنان مُقدرات سیاسی – اجتماعی عراق را در دست دارد و آن را رقم می زند. تا هنگامی که منافع دستجات مذهبی و قومی چگونگی توزیع قُدرت و ثروت را تعیین می کند، گُذشته از آنکه دستگاه سیاسی عراق چه آرایشی داشته باشد، فساد، ناکارآمدی، بی عدالتی، آنارشی داخلی و مُداخله گری خارجی اجزای واقعیت جاری این کشور خواهد بود.

انتخابات یکشنبه برای اکثریت مردُم عراق، یعنی آنها که از آن برکنار ماندند و آنهایی که به طور فعال در دو سال گذشته به اعتراض برخاستند، ادامه وضعیت موجود به شکل دیگر است. هیچیک از خواسته های آنها و مُهمترین شان، شکل گیری یک رژیم دموکراتیک مدنی و پایان مُداخلات خارجی برآورده نشده و تحقق آنها در چشم انداز قرار نگرفته. برای اینان انتخابات بر پایه سیستم کنونی یک گُزینه مُشارکت در سیاست به حساب نمی آید، از این رو، تنها راهی که در برابر خود می بینند، گرفتن اُمور به دست خویش است. جُنبشهای اعتراضی جدید، گُسترده تر و خشمناک تر از پیش در راه است.