با این تجربه تلخ، بسیاری از کارشناسان معتقدند که هر نوع یارانه‌پردازی دیگر، آن هم در شرایط فعلی که توان و استطاعت بالقوه دولت برای پرداخت یارانه به اندازه نصف دهه 80 شمسی نیز نیست، می‌تواند به‌زودی ارزش و اعتبار خود را از دست بدهد، آن هم در شرایطی که تصمیم‌گیری‌های فعلی به ایجاد یک موج جدیدی تورمی در کشور دامن خواهد زد؛ تصمیم‌گیری‌های متحدانه دولت و مجلس که متفقاً بر آن شده‌اند ارز ترجیحی ۴۲۰۰ تومانی را کاملا از میان بردارند.

فعالان کارگری و دغدغه‌مندان معیشت فرودستان و دارندگان درآمدهای ثابت، به شدت با حذف ارز ۴۲۰۰ تومانی مخالفند و هشدار می‌دهند در صورت اجرایی شدن کامل آن، دوباره یک موج تورمی سهمگین در راه خواهد بود. نتیجه حذف ارز ۴۲۰۰ تومانی چیزی جز این نخواهد بود.

دراین میان وعده کارت اعتباری می‌دهند اما مطمئن باشید این کارت اعتباری را فقط به بخش کوچکی از جامعه هدف خواهند داد و از طرفی همان کارت اعتباری که به نوعی تزریق و توزیع پول به جامعه است، به شدت تورم‌زا خواهد بود و بسیار مفسده‌زاتر از ارز دولتی است. به جای اینکه از کشورهایی مثل آلمان یا همین اندونزی یاد بگیرند که چطور باید ارز دولتی و یارانه‌ای را مدیریت کرد، می‌خواهند ارز دولتی را کامل حذف کنند و به جایش کارت اعتباری و کوپن توزیع کنند!

ریالی که بی‌ارزش‌تر خواهد شد

با این حساب، به نظر می‌رسد با حذف ارز دولتی و تکانه‌های آن، سبد معیشت خانوارهای کارگری، حداقل ۳۰ تا ۴۰درصد افزایش نرخ پیدا کند. تورم ۳۰ تا ۴۰درصدی سبد معیشت خانوار (البته در بهترین حالت)، در شرایطی که کارگران انتظار دارند فاصله دستمزد و هزینه‌های زندگی با ترمیم مزد جبران شود، ضربه جبران‌ناپذیر دیگری به معیشت طبقه کارگر وارد خواهد کرد.

بالاتر رفتن قیمت ارز و برداشت مالیات تورمی بیشتر از جیب مردم، نادرست‌ترین روش برای گرداندن اقتصادی است که به شدت دچار کسری بودجه است. اگر دلار گران‌تر از این شود، نان خالی هم در سفره‌های کارگران یافت نخواهد شد. یک کارگر شهرداری در توصیف این شرایط می‌گوید: «از روزی سقوط کردیم که دلار را گران کردند. حالا می‌خواهند باز هم ما ندارها را پایین‌تر بفرستند».