به گزارش رادیو آلمان، دوستدار در سال ۱۳۱۰خورشیدی زاده شد. تحصیلات فلسفی خود را در آلمان به پایان برد. او در سال ۱۳۵۰ خورشیدی مدرک دکترای خود را در رشته اصلی فلسفه از دانشگاه بن دریافت کرد. رساله دکترای دوستدار به "رابطه اخلاق و ارادهٔ سلطه‌گرا در آثار نیچه" می پردازد.

دوستدار چند سال به تدریس فلسفه در دانشگاه تهران سرگرم بود تا اینکه پس از بسته شدن دانشگاه ها و انقلاب فرهنگی از دانشگاه اخراج شد و بار دیگر برای همیشه به آلمان آمد و در این کشور ساکن شد.

او یکی از نادرترین منتقدان فرهنگ دینی در ایران به شمار می رفت و به همین دلیل میان تمامی اندیشمندان یکه و منحصر به فرد بود. نقد در کارهای دوستدار بی امان بود. بسیاری این سازش ناپذیری او را نمی پسندیدند، اما نقد او در پیوند با بحران ژرفی بود که سراسر تاریخ و فرهنگ ایران را به زعم او فرا گرفته بود.

از میان تالیفات او می توان به «امتناع تفکر در فرهنگ دینی»، «ملاحظات فلسفی در دین و علم»، «درخشش‌های تیره»، «خویشاوندی پنهان» و«زبان و شبه‌زبان فرهنگ و شبه‌فرهنگ» اشاره کرد.