ممکن است در نگاه اول بویژه نزد برخی متدینان سطحی، این اقدام، دینمدارارانه و خداپسندانه به نظر آید اما با اندکی تامل در مقاصد و اهداف دین و نیز نگاهی به اوضاع کنونی کشور در می یابیم که این عذر خواهی اصلا هیچ احساس خوبی را در انسان بر نمی انگیزد. ضمن آن که اگر مجلس در آن لحظات به فعالیتی سودمند برای مردم مشغول بوده و تعطیلی مذاکرات موجب وقفه در آن می شده، ضرورت تعطیلی مجلس برای نماز که وقتی موسّع و فراخ دارد، شرعا مورد تردید است. در کشوری که آقای قالیباف ریاست قوه مقننه آن را بر عهده دارد و هر روز و ساعت، شاهد تضییع سیستماتیک حقوق شهروندان هستیم و انسان بی قدر و منزلت شده و بر اثر سیاست‌های غلط، مردم در تنگناهای سخت روحی و معیشتی قرار گرفته اند و شلاق یاس و ناامیدی از اصلاح امور بر جانشان نواخته می شود، عذر خواهی و احساس شرم در مورد چند دقیقه تاخیر برای نماز، بیشتر به ریاکاری شبیه است تا حس دینداری. کودکان دبستانی ما نیز در باره تقدم حق الناس بر حق الله شنیده اند و می دانند که یک پر کاه حق الناس از جانب خداوند قابل بخشش نیست و باید رضایت صاحب حق جلب شود اما کوه کوه حق الله با توبه و گاه با یک قدم خیر برداشتن برای مردم قابل گذشت است. اگر دستتان می رسد کاری کنید این کار به صلاح دنیا و آخرتتان است...

قالیباف در جلسه روزچهارشنبه گفته بود: همیشه به نواب و دوستان اشاره کرده ام که از زمانی که ساعت‌ها تغییر کرده و صبح‌ها یک ربع به هشت می‌آییم، حتما ۵ دقیقه قبل از اذان ظهر جلسه باید پایان پیدا کند. رئیس مجلس تاکید کرد: تبصره یک ماده ۹۷ آیین نامه داخلی نیز این را می‌گوید، اما چند نوبت این اتفاق افتاد که حین اذان ظهر، مجلس هنوز ادامه داشت که این معنی ندارد و خلاف آیین نامه داخلی است و نباید انجام شود.

وی اظهار داشت: متاسفانه دیروز هم موقع رفتن به برادر عزیز آقای نیکزاد و آقای حاجی تاکید کردم، ولی با وجود آغاز اذان ظهر، جلسه علنی تعطیل نشد، که خلاف آیین نامه رخ داد. از این رو از ملت عزیز و نمایندگان عذرخواهی می‌کنم.