چند روزی ست که دوستداران میراث فرهنگی خبر از تخریب جداره غربی سازه های آبی شوشتر می دهند و برخی از رسانه های داخلی نیز آن را بازتاب داده اند اما مسئولین جواب هایی سربالا به خبرنگاران می دهند. از جمله مدیر پایگاه جهانی این محوطه مهم باستانی آن را تکذیب کرده است با این جمله که: «هیچ تخریب تازه ای در جداره غربی مجموعه آسیاب های آبی تاریخی شوشتر صورت نگرفته است .. و داربست ها در راستای اجرای تعهدات است…». معلوم نیست هیچ تخریب تازه ای نشده یعنی چه؟ اگر این تخریب ها تازه نیست، مربوط به چه زمانی ست که کسی از آن خبردار نشده است؟

متاسفانه عکس هایی که از این داربست ها و عملیاتی که در آن انجام می شود نشاندهنده تخریب هایی ست که قبلا در آن محوطه دیده نشده است. این پنهان کاری ها در ارتباط با تخریب میراث فرهنگی و پوشاندن بی لیاقتی و ناکارآمدی و یا عملیاتی عمدی با حکومت اسلامی شروع شده و گویا پایان ناپذیر است.

سازه های آبی شوشتر یکی از آثار جهانی ایران است که در سال 2009 در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسیده است. باستانشناسان از این محوطه تاریخی و بی نظیر، به عنوان بزرگ ترین مجموعه صنعتی دنیا پیش از انقلاب صنعتی نام برده اند.

این مجموعه، یک سیستم آبیاری پیچیده است که طبق مدارک به دست آمده در دوران حکومت داریوش بزرگ و قرن پنجم پیش از میلاد بوجود آمده است. از دوره هخامنشیان تا زمان ساسانیان نیز با استفاده از طراحی های هوشمندانه و کاملا مهندسی شده، مجموعه ای به هم پیوسته از پل ها، بندها، آسیاب ها، آبشارها، کانال ها و تونل های عظیم هدایت آب را ساخته اند تا مردمان بهره بیشتری از آب ببرند.

یکی از مواردی که شگفتی بسیاری از افراد را در بر می گیرد، نحوه کار کردن این مجموعه است که در دوره باستان با ابزارهای محدود آن زمان ساخته شده است. بستن مسیر رودخانه کارون همزمان با احداث پل بر روی رودخانه ای که عرض آن بیشتر از 2 متر است و بعد از آن مهار جریان آب و بالا آوردن سطح آب رودخانه و روانه کردن آن به سوی زمین های کشاورزی شگفتی معماری ایران را به نمایش می گذارد.

متاسفانه وارثان بی لیاقت در قرن بیست و یکم نه تنها توان ایجاد اندکی از آن همه مهارت را هم ندارند، بلکه می خواهند باقیمانده تجربه هایی را هم که برای ما از گذشته مانده و افتخارآفرین است از بین ببرند؛ تجربه هایی که اکنون ثروت بزرگی هم برای گردشگری استان خوزستان به حساب می آید.