امیرحسین، جوانِ سی ساله‌ای که زمانی در کشور خودش در بیمارستان مرکزی دایکندی طبابت می‌کرد اما ناگهان یک روز وقتی مشغول معاینه بیماران بود خبر افتادن کشور به دست طالبان را شنید. او سراسیمه با برداشتن مقداری از مدارکش به سمت خانه‌اش می‌رود. خانه‌ای که تا چند دقیقه قبل، یک حمله انتحاری در نزدیکی آن صورت گرفته بود.

امیرحسین با هزار زحمت و بدبختی دست دو فرزند و همسرش را می‌گیرد و از مرزهای شرقی وارد ایران می‌شود. حالا او ساکن کرمان است، به دور از طالبان و با سیل عظیمی از مشکلات دیگر که دست کمی از آوار طالبان ندارد.

او در این باره می‌گوید: «زمانی‌که به ایران آمدم، با کمک یکی از آشناهایم توانستم به مدت یک ماه در یک خانه‌ای که زمانش تا آخر ماه به پایان می‌رسد، مستقر شوم. نمی‌دانم چطوری شکم زن و بچه‌هایم را سیر کنم. در لینکدین مطلبی بابت جویای کار گذاشتم. هر کاری باشد برای فرزندانم انجام می‌دهم مهم نیست که در افغانستان پزشک بوده‌ام، برای سیر کردن شکم خانواده‌ام کارگری هم می‌کنم.»

به عکس خانوادگی‌شان نگاه می‌کنم. در این عکس هر چهار نفرشان می‌خندند. دختر و پسر خردسال امیرحسین که به نظر می‌آید کمتر از 5 سال داشته باشند در آغوش امن پدر و مادری هستند که این روزها بارها طعم ناامنی را چشیده اند. امیرحسین در این عکس چنان خوشحال است گویی هیچوقت قرار نیست طعم آوارگی را بچشد!

امیرحسین می گوید: «من تنها خواسته‌ام این است که کسی راهنمایی‌ام کند که اصلاً به چه شکل برای کار کردن قانونی در ایران اقدام کنم. من از کشورم فرار کردم هیچ مدرکی با خودم به‌جز مدرک پرستاری‌ام نیاورده‌ام، امیدوارم حداقل تکلیف ما را مشخص کنند و یک اقدامی برای مهاجران غیرقانوی‌ای که تعدادشان هم کم نیست، صورت گیرد.»

با ورود سیل عظیمی از مهاجران افغانستانی که عمدتاً از راه غیرقانونی وارد کشور شده‌اند، هنوز مقامات جمهوری اسلامی بخشنامه‌ کاملی در خصوص تعیین تکلیف این مهاجران ارائه ندادند و این افراد با شرایط بسیار سخت و بلاتکلیفی‌ای در حال گذران زندگی هستند.