یک کارشناس مسائل سیاست خارجی، درباره بخشی از نامه دبیر پیشین شورای عالی امنیت جمهوری اسلامی (سعید جلیلی) به خامنه ای نوشته است که اگر سطح اورانیوم غنی شده را به ۹۰ درصد برسانیم آمریکا مجبور می‌شود که به میز مذاکره برگردد، گفت: چه دوست داشته باشیم، چه نداشته باشیم، قدرت، حرف اول را در نظام بین الملل می‌زند. کسی می‌تواند حقوقش را به دست بیاورد که قدرتمند باشد حالا می‌خواهد آمریکا یا کوچکترین کشور بازیگر بین المللی باشد. بنابراین کسب قدرت، عامل تامین کننده منافع ملی است. اما باید توازنی باشد. کشورها از یک طرف نباید دچار خودکوچک بینی باشند و توانمندی خودشان را دست کم بگیرند، زود مرعوب شده و جا بزنند. از طرف دیگر هم نباید دچار خود بزرگ بینی شوند و خودشان را بیش از حد آن چیزی که هستند، توانمند دانسته و دست به کارهای پرریسک بزنند.

امیرعلی ابوالفتح ،افزود: تاریخ نشان داده، کشورها و حکومت‌های زیادی بودند که برآورد اشتباهی از توانمندی داشتند و بهای سنگینی دادند. خرد حکومتداری این است که بین دو موضوع توازن مرعوب شدن و احساس توهم داشتن توازن برقرار کنید. من نمی‌دانم کسانی که پیشنهاد می‌کنند ایران فلان درصد اورانیوم را بسازد و از آن پیمان خارج شود آیا اطلاعات دقیقی از وضعیت اجتماعی و اقتصادی کشور دارند یا خیر؟ این موارد را مسئولین می‌دانند که اگر بخواهند به سمت اورانیوم ۹۰ درصد بروند، ذخایر ارزی و دسترسی به منابع به چه شکلی است. می‌توانیم تحریم‌های جدید را تحمل کنیم یا خیر؟ آسیب پذیری ما به چه شکلی است؟‌ آیا حمله نظامی به ما می‌شود یا خیر؟ قدرت نظامی کشور به چه شکلی است؟ حملات سایبری را به چه شکلی می‌توانیم خنثی کنیم؟ اول باید جمع بندی این موارد را داشته باشیم سپس توصیه کنیم که سطح غنی شده اورانیوم را به ۶۰ درصد یا ۹۰ درصد برسانیم، بمب اتم بسازیم یا ازمعاهده ان.پی.تی خارج شویم. اگر ما برآورد درستی از توانمندی‌ها، میزان تاب آوری و مقاومت کشور نداشته باشیم، عمل به این توصیه‌ها یک قمار بزرگ است.