سال‌ها می‌کوشیم تا حکومت را متقاعد کنیم که دار زدن مجرمان و جانیان در ملأعام، مانع اشاعۀ خشونت نمی‌شود، بلکه آن را عادی می‌کند! اما همین که جنایتی فجیع در جامعه رخ می‌دهد، نخستین پیشنهادمان دار زدن در ملأعام می‌شود!

سال‌ها تلاش می‌کنیم تا حکمرانان و مردم را اقناع کنیم که مجرم و قاتل و جانی هم حقی دارند و نباید خارج از ضوابط قانونی برخوردی با آنان صورت گیرد، اما همین که جانی یا قاتلی به دلیل نوع جنایتش اسم بلند می‌کند، او را حیوان آدم‌نما نامیده و خواهان دار زدن فوری و بلادرنگ وی می‌شویم!

مولا علی پس از ضربت شمشیر ابن ملجم در بستر بیماری در بارۀ ضارب خود چنین وصیت می‌کند: «اى فرزندان عبدالمطّلب! نكند بعد از من، فریاد برآورید که امیرمؤمنان کشته شد و با این بهانه در خون مسلمانان فرو رويد. آگاه باشيد جز قاتل من را به سبب قتل من نكشيد، هرگاه من از اين ضربت از دنيا چشم پوشيدم، او را تنها يك ضربت بزنيد تا يك ضربت در برابر يك ضربت باشد، اگر زنده بمانم، ولىّ خون خويشم و اگر از دنيا رفتم فنا ميعاد من است و اگر عفو كنم، عفو براى من موجب قرب به خدا و براى شما حسنه و نيكى در نزد خداست؛ بنابراين عفو كنيد، آيا دوست نداريد خدا شما را بيامرزد؟ او را مثله نكنيد كه من از پيامبر شنيدم كه از مثله كردن بپرهيزيد، هرچند نسبت به سگ گیرنده باشد."

آن همه عظمت روح و بلندی نگاه و بزرگی شخصیت کجا و این وضعیت ما کجا؟