وی افزود: وسیله نقلیه‌مان در روستاها برای رفت و آمد حداکثر یک مینی‌بوس بود و عموماً برای رفت و آمد بین روستایی و زیارت امامزاده از پشت تریلی تراکتور استفاده می کردیم، امروز اکثر خانواده‌های ما لااقل یکی از اعضای خانواده ماشین دارد.

او در ادامه گفت: یادتان هست (هر شب) هرکسی در یک گوشه‌ای سرشو زمین می‌گذاشت و می‌خوابید؟ الان طرف زیر پتوی گلبافت و نرمینه خوابیده، گوشی هم دستشه و دو قورت و نیمش باقی است.

وی در پایان گفت: تلفن هم معنا نداشت، هرکسی می‌رفت سربازی تا دو سال دیگر که بر می‌گشت اصلا کسی از او خبر نداشت.