بر اساس نکاتی که قبل از سفر لاوروف توسط مولود چاووش اوغلو وزیر امور خارجه ترکیه اعلام شده بود، در دیدار حساس آنکارا، تیم اردوغان به دنبال سه هدف مهم بود:

1.تشویق لاوروف و پوتین به برگزاری نشست مذاکرات صلح در آنکارا بین روسیه و اوکراین و با حضور روسای جمهور دو کشور.

2.حل معضل صادرات گندم و عبور کشتی های حامل گندم از دریای سیاه به مرمره و مدیترانه.

3.اتفاق و اجماع نظر روسیه و ترکیه در مورد چند و چون اداره شمال سوریه و حمایت پوتین از هدف گذاری جدید اردوغان درباره حمله به تل رفعت و منبج.

مخرج مشترک اغلب تیترهای پروپاگاندایی روزنامه های ترکیه درباره اهمیت دیدار وزرای امور خارجه ترکیه و روسیه، حول این سه ادعای گزاف بود:

اول: ترکیه یک قدرت مهم بین المللی است و همه مشکلات مهم جهان در استانبول و آنکارا حل می شوند!

دوم: ترکیه می تواند با پادرمیانی در ماجرای حمله روسیه به اوکراین و اقناع کرملین، مشکل تامین گندم جهان را حل کند.

سوم: لاوروف به نمایندگی از خود ولادیمیر پوتین اعلام کرده که ترکیه هر وقت دلش بخواهد می تواند با خیال راحت به منبج و تل رفعت (شمال سوریه) حمله کند و به اهداف سیاسی و نظامی خود، دست پیدا کند.

به گزارش خبرگزاری تسنیم، در کنفرانس مطبوعاتی مشترک لاوروف و چاوشو اوغلو، سوالی از وزیر امور خارجه روسیه پرسیده شد که بر فضای عمومی کنفرانس، سایه انداخت.

خبرنگاری که بعداً معلوم شد اوکراینی است، پشت تریبون رفت و از لاوروف پرسید: «می دانیم که در اوکراین، غلات را می دزدید. می خواستم بدانم غیر از غلات چه چیزهای دیگری را دزدیده اید و در بازارهای جهان به فروش می رسانید. لطفا در این مورد توضیح دهید.»

لاوروف در برابر سوال خبرنگار اوکراینی، ابتدا جا خورد و شوکه شد. سپس لبخند دیپلماتیکی زد و گفت:« هدف ما در اوکراین مشخص است. ما برای جنگ با نئونازیسم به آنجا رفته ایم. اما غلات در دست زلنسکی است. از او بخواهید بنادر را آزاد کند و غلات را صادر کند.»

تحلیل اجمالی سخنان روشن لاوروف، نشان دهنده این واقعیت است که برخلاف ادعای روزنامه های تحت امر حزب عدالت و توسعه ترکیه، تیم پوتین نه در مورد گذرگاه گندم و نه در مورد حمله به تل رفعت و منبج، پاسخ قاطعانه و روشنی به آنکارا نداده است. چرا که لاوروف به عنوان یک دیپلمات کارکشته شاهد این است که ترکیه در ماجرای اوکراین، به عملگرایانه ترین شکل ممکن در حال چانه زنی و معامله با غرب است و در ماجرای عضویت ترکیه و فنلاند در ناتو نیز در حال کسب امتیاز است. در نتیجه مسکو دچار خطای راهبردی بزرگی نمی شود که با چراغ سبز، عملاً مسئولیت حمله احتمالی ترکیه به سوریه را بر عهده خود بگیرد.