در مورد تبعات این ماجرا باید بگویم که در روز‌های اخیر شاهد بوده ایم که آمریکایی‌ها بر شدتِ تهدیدات خود علیه ایران افزوده اند. در این چهارچوب اگر ایران به توافق تن در ندهد، احتمال همراهی اروپا با آمریکا علیه ایران افزایش قابل ملاحظه‌ای پیدا می‌کند.

دلیل اصلی این مساله نیز این است که اروپایی‌ها به ویژه در ماه‌های اخیر و با توجه به تحریم انرژی روسیه و استفاده مسکو از ابزار انرژی علیه اروپا، به دنبال آن بودند تا توافقی در قالب مساله هسته‌ای ایران حاصل شود و آن‌ها بتوانند تا حدی با تبعات وقوع یک زمستانِ سرد و ناآرامی‌های اجتماعی که شاید این مساله با خود به همراه داشته باشد، با استفاده از منابع انرژی ایران مقابله کنند. اگر توافقی حاصل نشود، انگیزه‌های آن‌ها جهت همراهیِ بیشتر با آمریکا نیز تقویت می‌شود و بعید نیست که مکانیسم ماشه یا "اسنپ بک" را علیه ایران فعال کنند.

در یکچنین شرایطی، من چندان گزینه جنگ را جدی نمی‌بینم. با این حال، باید انتظار فشار‌های اقتصادیِ به مراتب گسترده تری را علیه کشورمان داشت. روندی که در قالب آن انتظار می‌رود اجماعی گسترده علیه ایران ایجاد شود و تحریم‌های اقتصادی نیز ماهیتی عمیق‌تر علیه تهران پیدا کنند. نکته اساسی در این میان این است که در قالب این معادله، طرف حساب اصلی معادله اتمی ایران که همگان آن را مقصر نیز بدانند، دیگر آمریکا نیست و جریان اجماع به جای اینکه علیه آمریکا باشد (شبیه به آن چیزی که در دوران ترامپ دیدیم)، علیه ایران معطوف خواهد شد.