آن‌ها که از ابتدای تاسیس جمهوری اسلامی در پی هر بحرانی، اعتراف‌های شمار زیادی از چهره‌های ‌سیاسی، عقیدتی و فرهنگی و همچنین مقام‌های پیشین خود را منتشر می‌کردند اما در سال‌های گذشته و به‌خصوص در پی گسترش اعتراض‌های مردمی در شهریور و مهر ۱۴۰۱ شمسی این سیاست را به شهروندان عادی هم تسری داده‌اند.

به گزارش یورونیوز، با‌ گذشت بیش از ۴۰ سال از عمر جمهوری اسلامی، اگرچه دستگاه‌های امنیتی و قضایی تغییرات زیادی کرده‌اند اما شواهد نشان می‌دهند که برخی رویه‌ها مانند اعتراف‌گیری از زندانیان همچنان به مثابه یک روش ادامه‌دار شده‌اند.

هنوز یک ماه از آغاز اعتراض‌ها به چگونگی جان‌باختن مهسا امینی نگذشته بود که صداوسیما اعترافات چند تن از خانواده‌های کشته‌شدگان این اعتراض‌ها را پخش کرد که مدعی بودند عضو خانواده‌شان در درگیری‌ها کشته نشده‌اند.

اما این گروه از خانواده‌های کشته‌شدگان پس از مدتی مدعی شدند که اعتراف آن‌ها در مقابل دوربین از جمله شروط مسئولان امنیتی برای تحویل جنازه و همچنین تضمین آسیب نرساندن به دیگر اعضای خانواده بوده است.

مسئولان امنیتی و قضایی در حالی همچنان بر پخش اعتراف‌های زندانیان و اعتراف‌گیری بی‌سابقه از خانواده‌های کشته‌شدگان اعتراض‌ها اصرار دارند که شواهد نشان می‌دهند که پخش اینگونه اعتراف‌های تلویزیونی نه تنها دیگر کارکرد و تأثیرگذاری سابق را ندارد بلکه به ضد خواسته آن‌ها تبدیل شده است. پخش اعتراف‌های تلویزیونی «سپیده رشنو»، معترض به حجاب اجباری با چهره‌ای تکیده و چشمانی کبود از جمله مواردی بود که خشم کاربران شبکه‌های اجتماعی را برانگیخت.

با این حال این سؤال مطرح می‌شود که چرا نهادهای امنیتی جمهوری اسلامی همچنان به تولید و پخش «اعتراف‌های اجباری» ادامه می‌دهند؟