با وجود آنکه حاکمان ج.ا شعله برکشیدن اعتراضها در چهلُمین روز قتل مهسا امینی را پیش بینی می کردند و با تمام قُوا برای جلوگیری از آن آماده شده و تدارُک دیده بودند، مردم به پاخاسته ایران اما درس بهتری به استبداد درمانده دادند.

در این روز بسیاری از شهرهای کشور و دهها نُقطه ی تهران، صحنه حُضور توده چالشگر بود، دانشجویان در دهها دانشگاه در سراسر کشور به صف مُبارزه ایستادند، کسبه و بازار در چندین شهر بُزُرگ و کوچک دست به اعتصاب زدند و فضای رسانه ای در داخل و خارج کشور به تسخیر قیام کنندگان درآمد.

این در حالی بود که حاکمیت به اهمیت نمادین این روز در روند مُبارزه به خوبی آگاهی داشت. در قیام ۵۷ سلسله مراسم "چهلُم" شُهدا، به بستری برای شکل گیری و تداوُم اعتراضات بدل گردیده بود. از این رو، دستگاه حاکم عزم جزم کرده بود که به هر قیمت مانع پایه گذاری چنین کانونی شود و در این مسیر جلوگیری از تجمُع مردم در سقز، زادگاه مهسا امینی، محور اصلی تدابیر آن به حساب می آمد.

دستگاه نظامی - امنیتی به این منظور از روزهای قبل با اعزام نیرو و تجهیزات به این شهر، تقویت نیروهایش در دیگر شهرهای کردستان و پایش جاده ها و خیابانها در عمل نوعی حُکومت نظامی غیر رسمی برقرار کرده بود. همزمان راه اندازی جنگ روانی به وسیله سیلی از هُشدار، تهدید و اخبار دُروغ خطاب به مردُم و کوشندگان، این تدارُکات را تکمیل می کرد.

با شُروع روز چهارشنبه چهارُم آبان، بُرج و باروی نظامی – امنیتی "نظام" همچون برف در شُعله های خشم و سوگ خونبار هزاران تن که از هر سو، پای پیاده، با خودرو، مُنفرد یا به گونه گروهی به سوی آرامستان "آیچی" به حرکت درآمدند، آب شد. هیبت و اقتدار ماشین جنگی حاکمیت نه تنها مردُم را به هراس نیافکند، بلکه آنها را بیش از پیش به توان و تاثیر خویش باورمند ساخت و علیه قاتلان بُزدل برانگیخت.

همانگونه که قتل بیرحمانه دُختر ایران، مهسا امینی، به نُقطه عطفی در مُبارزه مردُم ایران علیه استبداد مذهبی تبدیل شد، شکست سراسری "نظام" در روز "چهلُم" نیز به یک اُلگو و نُقطه جهش تازه در این مُبارزه فراز خواهد یافت. رژیم از کابوس انتقام کُشتگان، تحقیرشدگان، ستم دیده ها و به حاشیه رانده شده ها رهایی نخواهد یافت. "مرگ بر رژیم بچه کُش"، شُعاری که دیروز در "آیچی" بر لب هزاران سوگوار طنین انداز شد، بر این حقیقت گواهی می دهد.