این سخنان اعتراف آشکاری است که نیروهای سرکوبگر از دو سو بازنده هستند، هم بازندهٔ آبرو و شرف خود و هم بازندهٔ جان و زندگی. آنها هم ننگ و بی‌آبرویی شرکت در سرکوب و کشتار مردم را به‌قیمت لقمه نان آغشته به‌خونی که به دست می‌آورند، به‌جان می‌خرند و هم در این مسیر ننگین، علاوه بر زندگی در وحشتی مستمر، چه بسا که جانشان را نیز در مصاف با معترضانی که هر روز بی‌باک‌تر و جسورتر می شوند، از دست بدهند.