آرزو می‌شود که کاش آقایان مسئول می‌توانستند سری به مترو، اتوبوس و ناکسی بزنند و تنها به بخشی از سخنان هرروزه مردم که به خوبی نشان دهنده وضعیت جامعه است، گوش دهند. آقای مسئول در مترو می‌تواند دختر بچه خردسالی را ببیند که برای چندهزار تومان بی‌ارزش بر روی پای مسافرین می‌افتد تا کفش‌های‌شان را واکس بزند.

می تواند در خیابان زنان و کودکانی را که ببیند که تا کمر در سطل زباله شهرداری خم شده و درمعرض انواع بیماری‌ها قرار می‌گیرد و دردناک‌تر این‌که در موقعیتی حضور می‌یابد که می‌تواند اسباب استعمار مادی و جنسی او را توسط اشخاص سودجو و فرصت‌طلب فراهم کند.

مسئولین دیپلماسی کشور نیز می توانند با حضور در این موقعیت‌ها می‌توانند بفهمند که مردم خواهان چه نوعی از ارتباطات بین‌المللی هستند و از ارتباط با کدام کشورها ناراضی هستند و خواهان گسترش ارتباطات با چه بخش‌هایی از جهان هستند.

خلاصه اینکه واقعیت جامعه‌ای که در زیر پوست تبلیغات سیاسی رسانه‌هایی که همه چیز را گل و بلبل می‌بینند، پنهان شده، را در همین متروی شلوغ و پر سروصدا هم می‌توان دید؛ تنها کافی است که در ساعاتی از شبانه‌روز با مترو سفر کنید!

اداره کشور بدون برجام شکست خورد؟

نرخ ارز در اقتصاد ایران، یکی از عوامل تعیین‌کننده تولید و رشد اقتصادی است. نرخ دلار در ابتدای دولت قریب ۲۴ هزار تومان بود و به کانال ۴۰ هزار تومان هم وارد شد. تنها ۴ ماه پس از روی کار آمدن دولت جدید، نرخ دلار حدود ۵ هزار تومان رشد کرد که در نوع خود سریع‌ترین رشد قیمت در ابتدای شروع به کار یک دولت محسوب می‌شود.

برخی کارشناسان اقتصادی پیش بینی کرده اند که قیمت دلار با توجه به همپوشانی واقعیت‌های اقتصادی و سیاسی تا ابتدای فروردین سال ۱۴۰۲ ارقام جدیدی را تجربه خواهد کرد.

ابراهیم رئیسی گفته: «پیشرفت‌های بسیاری به دست آمده که عموم مردم و حتی عده زیادی از نخبگان اطلاعات دقیق و کاملی از آن‌ها ندارند». آمارهای بالا خلاف این گفته را تایید می کند. نکته آن است که اگر آمارهای بالا موثق هستند، چرا آقای رئیسی ابتدا در ابطال آن ها سخن نمی گوید؟ و در نهایت چرا دولت سیزدهم، قادر نیست پیشرفت ها را برای مردم به درستی توضیح دهد؟

برای مثال اگر سخنان رئیسی صحیح است، پس چرا آمار ارگان های علمی کشور خلاف آن را نشان می دهد. و اگر درست است، آیا آمار مذکور نشان نمی دهد اداره کشور، مستقل از برجام دچار شکست شده است؟