تبلیغات هیستریک حاکمیت برای قهرمان سازی از پاسدار قاسم سلیمانی در سالمرگ او، به امکان چشمگیری برای توده مُعترض تبدیل شده که دیدگاه خود را نسبت به آنچه که وی نمایندگی می کرد و نقشی که در ساختار حاکم بازی می کرد، ابراز کند.

شهرهای میهن به گونه گُسترده صحنه سوختن تصویرها، مُجسمه ها و پلاکاردهای پاسدار تبهکار، قاسم سلیمانی، در آتش خشم مردُم شده است. در هر خیابان و میدان پُر رفت وآمد، شُعله های سوزان طرد و نفرت بالا می رود و جست و خیز تبلیغاتی رژیم درمانده گرد جسد او را خاکستر می کند.

نه فقط در چشم مردُم ایران، پاسدار سلیمانی به دُرُستی نماد سیاست خارجی جنگ افروزانه و مُداخله گرانه رژیم ولایت فقیه شناخته می شود؛ سیاستی که هر جا در خاورمیانه راهی برای نُفوذ یافته، مرگ و ویرانی و انهدام شیرازه های زندگی اجتماعی را با خود ارمغان برده است. او مُجری نقشه ها و جاه طلبیهای جُنون آمیز رژیمی بود که به دلیل نداشتن مشروعیت سیاسی و اجتماعی در داخل، پایه های قُدرت خود را بیرون مرزها می جوید و می سازد.

از این زاویه، برخورد آتشین توده ها با این کارگُزار "نظام"، در حقیقت مرزبندی شفاف و درخشان آنها با سیاست خارجی بُحران زا و تباه گرانه رژیم ج.ا هم هست که او برای یک دوره چهره بیرونی آن به شمار می رفت. تصویرها و مُجسمه های شُعله ور در آتش یا تخریب شده پاسدار قاسم سُلیمانی، در بُعد ایجابی در برگیرنده پیام مُعترضان ایرانی به خارج از مرزها پیرامون نگاه و رویکرد خود به سیاست خارجی است. مرز سُرخی که آنها بین خود و جنگ سالار حُکومتی ترسیم می کنند، مرزی است که بین همزیستی مُسالمت آمیز، دوستی ملتها، صُلح و زندگی با جنگ، توسعه طلبی، تجاوزگری و فرقه گرایی کشیده شده است.

مردُم جهان و به ویژه خلقهای خاورمیانه به مدد فیلمهای بیشُماری که در شبکه های اجتماعی و رسانه های سُنتی انتشار یافته، شاهد گردیده اند که موج انقلابی برخاسته در ایران چگونه سیاست و برنامه رژیم مُهاجم و شرور ج.ا را در تمامیت خود نفی می کند و با آن به ستیز برمی خیزد. آنها می توانند اُمید داشته باشند که تحول بُنیادی که مردُم ایران برای آن قیام کرده اند، از مرزهای ایران فراتر می رود و می تواند نوید دهنده تحوُلی بین المللی و مُثبت در خاورمیانه بُحران زده و همچنین برطرف کننده خطرات اتُمی و موشکی ج.ا باشد که سایر نُقاط جهان را تهدید می کند.

کارزار تبلیغاتی حاکمیت در سالمرگ پاسدار سُلیمانی فُرصت دیگری برای به نمایش درآمدن این واقعیت بود که جُنبش انقلابی چند گام از حاکمان جلوتر است. توده ها تریبونی را که "نظام" شیاد برای عربده کشی جنگی و قدیس سازی بر پا کرده بود، به تسخیر خویش درآوردند و از آن سکویی برای مرزبندی با آن از یکسو و مُعرفی هُویت خود از سوی دیگر ساختند.