سازمان ملل اعدام‌ها در ایران را محکوم کرده و آن را یکی از ارکان اساسی تلاش رژیم برای سرکوب اعتراض‌ها دانسته است .

پاپ فرانسیس، رهبر کاتولیک‌های جهان نیز امروز اعدام معترضان در ایران را محکوم کرد و گفت: حق حیات در جاهایی که حکم اعدام در آنها اجرا می شود در خطر است، همانطور که این روزها در ایران چنین است پس از اعتراض‌های اخیر برای احترام و عزت بیشتر به زنان...

پاپ گفت: اعدام نه بازدارنده است نه عدالتی است برای قربانیان، بلکه فقط عطش انتقام را بیشتر می‌کند.

اینها در حالیست که ضحاک پیر در ایران درصدد اعدام جوانان انقلابی است با این توهم که شاید از توفان بنیان‌کن قیام سراسری مفری بیابد. اما آیا اعدام معترضان می تواند ریسمان نجات او باشد و به تداوم عمر جنایت‌بارش یاری رساند؟ آیا این همه قساوت قادر خواهد بود مانع از سرنگونی محتوم او شود.

پاسخ به این سوالات، درایت و هوش چندانی نمی‌خواهد. نیازی نیست به تحلیل‌های پیچیدهٔ سیاسی و جامعه‌شناسانه بیاویزیم. نگاهی گذرا به زبانه‌های سرکش خشم و انزجار مردم ایران پس از شنیدن خبر اعدام ها به ما می‌گوید که از هر اعدام به جای در خود فرو رفتن و سکوت و انفعال، انگیزه و عزم انتقام بیشتر می‌روید (فیلم زیر). با هر بار رهاشدن چهارپایه از زیر پای اعدامیان، در حقیقت، چهارپایه از زیر پای خامنه‌ای و حکومتش رها می‌شود.

آری، هر اعدام نه تنها جامعه را دچار رعب نمی‌کند، بلکه نفرت و برانگیختگی انفجاری را موجب می‌شود و وجدان های جریحه‌دار شدهٔ جدیدی را به میدان مبارزه با استبداد خون‌ریز دینی می‌کشاند. این حرف واضح‌تر از آن است که آن را یک آرزو، ایده‌آل یا خواست و تمایل رمانتیک براندازان نامید. اکنون اشخاص و رسانه‌های وابسته به حاکمیت و یا معتقد به بقای این رژیم نیز به زبان های مختلف به این واقعیت متقن اعتراف می‌کنند.

خلافت خامنه‌ای چنان شکننده و آسیب‌پذیر است که در سالگرد هلاکت قاسم سلیمانی دست به بازداشت یک آشپز به جرم تبلیغ «کتلت» و آموزش درست کردن «میرزا قاسمی» می‌زند؛ بنابراین روی‌آوردن به اعدام جوانان معترض نه علامت تسلط و اقتدار، بلکه بیانگر ضعف و ورشکستگی غیرقابل علاج است.

فیلم زیر؛ شب گذشته مردم مقابل زندان رجایی‌شهر در تلاش برای جلوگیری از اعدام محمد قبادلو شعار می‌دهند: می‌کشم، می‌کشم آنکه برادرم کشت...