شی جین پینگ، رئیس جمهور چین در سفر آذرماه امسال خود به عربستان، پای بیانیه مشترکی را امضا کرد که در آن جمهوری اسلامی به دخالت در کشور‌های منطقه و حمایت از تروریسم متهم شده بود. علاوه بر این، رئیس جمهور چین در همان سفر از ادعای موهوم امارات نسبت به جزایر سه‌گانه ایرانی خلیج فارس (ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک) حمایت کرد و مالکیت ایران بر این جزایر را زیر سؤال برد.

استقبال چین از رئیسی مصداق «آفتابه لگن هفت دست» بود

در جریان سفر رئیسی به پکن، سه نکته در تبلیغات رسمی برجسته شد. یکی استقبال رسمی بود که از مصادیق «آفتابه لگن هفت دست» بود و چیز تازه‌ای نبود به ویژه آنکه رئیس جمهور چین حاضر نشد تا کنار خودروی رئیس جمهور کشورمان بیاید. دوم اینکه بر اجرائی شدن قرارداد همکاری ۲۵ ساله دو کشور تأکید شد که آنهم اولاً به مثابه وعده سرخرمن است و ثانیاً از جهات مختلف زیر سؤال قرار دارد؛ و سوم اینکه در بیانیه پایانی سفر، بر چین یکپارچه تأکید شد، یعنی هیأت ایرانی بر تعلق تایوان به چین تأکید کرد بدون آنکه دولت چین را وادار کند به مالکیت ایران و بر جزایر سه‌گانه ایرانی ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک اعتراف و موضع خلاف رئیس جمهور شی‌جین پینگ را تصحیح کند.

بدین ترتیب اگر تا اینجای سفر را ارزیابی کنیم، در ادامه تبلیغات پرسروصدای «آفتابه لگن هفت دست» باید بگوئیم «شام و ناهار هیچی»! یعنی مقامات چینی حاضر نشدند قوری ما که در عربستان شکستند را حتی بند بزنند.

باقی می‌ماند این واقعیت مهم که چین هم مثل آمریکا و اروپا و روسیه درصدد جلب منافع خود است و در غیرقابل اعتماد بودن با آن‌ها تفاوتی ندارد. ما نباید تصور کنیم با وعده‌های دولت چین گشایشی در اقتصادمان پدید خواهد آمد همانطور که دیدیم در روز بعد از پایان سفر رئیس جمهور به چین، دلار به ۴۶ هزار تومان افزایش یافت. دولتمردان ما باید این واقعیت را درک کنند که به جای دل بستن به قوری بند نزده چینی، به سراغ سیاست متوازن بین‌المللی بروند که تنها راه‌حل مشکلات کشور است.