در گزارشی خبرگزاری میزان به نام نهادهای بین المللی و کشورهایی که از این زندان بازدید کردند اشاره ای نشده است. این بازدید یک ماه پس از انتقال پنج زندانی سیاسی ‌محبوس در زندان قرچک، به بند زنان زندان اوین صورت گرفته است.

کاظم غریب‌آبادی، معاون امور بین‌الملل قوه قضائیه گفته: انتخاب ندامتگاه زنان از این جهت بود که میهمانان خارجی از نزدیک خدمات و تسهیلات متنوع و بی‌شائبه به زندانیان زن را ببینند و برداشت صحیح از اصول زندانبانی اسلامی را دریافت کنند.

این در حالی است که جاوید رحمان گزارشگر ویژه شورای حقوق بشر سازمان ملل در امور ایران بارها نسبت به وضعیت زندانیان در ایران هشدار داده و درخواست سفر او و نهادهای مستقل حقوق بشری به ایران رد شده است.

گفتنی است زندان مخوف قرچک تنها زندان خاص زنان در ایران و محل اسارت حداقل دو هزار زن زندانی است. این زندان قبلاً یک مرغداری بوده و از ابتدا فاقد استانداردهای لازم برای یک زندان است.

به گفته زنان زندانی در شکنجه گاه قرچک ورامین، جان و سلامتی همه زندانیان در خطر است. یکی از فعالان دربند در این زندان گفته بود: اینجا آخر دنیاست و به عبارتی شکنجه گاه قرچک، تبعیدگاه و قتلگاه زنان است.

بهداشت و درمان

زندانیان می گویند: جاری شدن فاضلاب در بندها، بوی بد و جمع شدن حشرات، وجود رتیل های سمی، موش، سمندر،‌ آبدزدک و حشرات گوناگون به صدها مشکل بهداشتی قبلی اضافه شده است. رتیل های سمی بین علف ها و خارهای محیط مخفی می شوند.

صغری خدادادی، زندانبان اسلامی در پاسخ اعتراض زندانیان به وجود این حشرات موذی و سمی گفته: «در زندان وجود این چیزها طبیعی است!»

در واحد پرستاری بهداشت رعایت نشده و نظافت نمی شود. به یک زندانی روی همان تختی آمپول تزریق می کنند که زندانی قبلی که خودزنی کرده را درمان کرده بودند و تماماً خونی است.

در شکنجه گاه قرچک برای بیش از دو هزار زن زندانی فقط دو ویلچر موجود است که هر دو آنها خراب هستند!