اینکه طشت رسوائی بعضی مسئولان کلیدی فرهنگی به دلیل انحراف جنسی از بام می‌افتد، نشانه ناخوشی اخلاقی و فرهنگی جامعه است و اینکه بعضی از مسئولین اجرائی مرتکب اختلاس و رشوه و پولشوئی می‌شوند، به دولتمردان این پیام را می‌دهد که حال سیستم حکمرانی خوب نیست.

چنین آماری برای یک جامعه اسلامی با نظام حکومتی دینی، یک زنگ خطر مهم است که اگر برای جلوگیری از گسترش آن و در مرحله بعدی ریشه‌کن ساختن آن اقدام جدی صورت نگیرد به فروپاشی جامعه منجر خواهد شد. ماجرا هنگامی هشدار دهنده‌تر می‌شود که آمار‌های مربوط به دستگاه‌های دولتی به معنای عام و آنچه در لایه‌های مختلف جامعه جریان دارد منتشر شوند.

دولتمردان باید از حصاری که خود را در آن محصور کرده‌اند خارج شوند و به توصیه‌های افراد دلسوز توجه و عمل کنند. اینکه علیرغم وجود انواع فساد‌ها در بدنه دستگاه‌های مدیریتی هنوز مسئولان تمام مشکلات و موانع را به دشمنان نسبت می‌دهند، نشان دهنده محصور بودن آنان در دایره توهماتی است که هیچ ربطی به واقعیت‌های موجود در جامعه ندارند. شرط موفقیت حکمرانان در سالم‌سازی جامعه، خارج شدنشان از این حصار و همراه شدن با واقعیت‌های جامعه است. حکمرانان اگر با واقعیت‌های جامعه همراه نشوند، پشتوانه مردمی را از دست خواهند داد و راه را برای نفوذ بدخواهان (سرنگونی نظام) هموار خواهند کرد.