وکیلی می‌نویسد: «این یادداشت محصول شگفتی از جشنی است که برای ترحیم اصلاح‌طلبان به‌پا شده است. آخر کدام نظام عاقلی از مرگ اصلاح‌طلبیِ درون ساختاری خودش خوشحال می‌شود؟ کدام ساختار برای اصلاح‌ناپذیریِ خودش جشن می‌گیرد؟ کدام حکومت از حذف بیش از نیمی از سرمایه‌هایش ذوق می‌کند؟... جنابشان اگر نمی‌دانند بدانند که مرگ اصلاح‌طلبی یک حکومت، یعنی شروع مرگ آن حکومت».

مدیر مسئول روزنامهٔ ابتکار در ادامه می‌افزاید: «جریان اصلاح‌طلبی، جریان جمهوری اسلامی بود. شکست آن یعنی شکست جمهوری اسلامی. پروژه اصلاح‌طلبی نزدیک به‌نیمی از تاریخ جمهوری اسلامی است؛ انکار آن انکار خود نظام است. اگر شکست اصلاح‌طلبی به‌معنای عبور نظام از اصلاح‌طلبان است که ایشان خیلی دیر دست به‌فاتحه شده‌اند. دو دهه بیشتر است که نظام، اصلاح‌طلبان را دیگر خودی نمی‌داند. اگر معنای شکست هم عبور مردم از اصلاح‌طلبی است که باید گفت مردم پیش از اصلاح‌طلبان، فاتحه اصول‌گرایان را خوانده‌اند و اصلاح‌طلبی آخرین سنگر دفاع از نظام بود‌. به‌عبارتی اکنون مردم فاتحه هر دو جریان را خوانده‌اند».