مانورهای ناهمگون نفت و گازی حُجت الاسلام روحانی در دو سفر اخیر خود به آمریکا و روسیه، تردید پیرامون حرکت دولت او بر اساس یک استراتژی مُتوازن که بر حل وفصل بُحران هسته ای تمرکز یافته را افزایش می دهد.

آقای روحانی در نیویورک در دیدار با همتای اتریشی خود، آقای هانس فیشر، به وی پیشنهاد تامین گاز اُروپا را داد و با اشاره ضمنی به بُحران مُناسبات بین اتحادیه اروپا و بُزُرگترین صادرکننده گاز به آن، روسیه، تاکید کرد: "ایران می تواند منبع انرژی مُطمینی برای اُروپا باشد."

نُکته توجُه پذیر در این پیشنهاد، رد قابل انتظار آن از سوی پایور اُروپایی و تکرار رویکرد شناخته شده غرب برای وی مبنی بر مشروط بودن "افزایش همکاریها بین اتحادیه اُروپا و ایران" به "دستیابی به توافُق جامع هسته ای" نیست.

مساله مُهم تر، تلاش آقای روحانی برای بی موضوع کردن تحریمها به گونه زیرمیزی و چرب کردن سبیل طرفهاست و نه به وسیله حل و فصل واقعی بُحران و پایان دادن شفاف به ماجراجویی خسارت بار هسته ای.

یک سفر بعدتر، حُجت الاسلام روحانی در روسیه دوباره کارت نفت و گاز را بیرون کشید تا این بار با پیشنهادی به کلی برعکس آنچه که به آقای فیشر عرضه کرده بود، به جلب نظر آقای پوتین بپردازد. او به روسیه اطمینان داد: "ایران جایگزین گاز صادراتی روسیه به اُروپا نمی شود."

هدف آقای روحانی از کشیدن چک سفید برای رقیب نفت و گازی ایران، از یک سو خرید پُشتیبانی سیاسی و از سوی دیگر، تشویق مُسکو به ادامه تجارت پُر سود با جمهوری اسلامی با محور "دور زدن تحریمها" است.

البته می توان حدس زد که هیچیک از طرفهای مراجعه شونده آقای روحانی، سُخنان او را جدی نگرفته باشند، زیرا صادرات گاز به اُروپا در بُعد تکنیکی فقط در درازمُدت تصور پذیر است و از نظر اجرایی نیز این امر نیازمند سرمایه گذاری خارجی و رفع موانع تحریمی است، بنابراین طبیعی خواهد بود که نه اُروپا از پیشنهاد رییس جمهور مُلاها به وسوسه دُچار شود و نه آقای پوتین تحت تاثیر گُشاده دستی بی پُشتوانه وی قرار گیرد.