هولناک؛ ایرانیان محبوس در زندانهای مالزی

فیس بوک ماهرخ غلامحسین پور: امشب با مردی حرف زدم که هفت سال است گوشه یک اتاقک دو در یک متر زندگی می کند و در این هفت سال از کودکی به جوانی عبور کرده و بزرگ شده، در این سالها نه رنگ آفتاب را دیده نه رنگ مهتاب را. صدایش انگار از ته چاه می آمد، شبیه ناله یک حیوان بود. قرار شده بود در طول مدت زمان سی دقیقه ای که در سلولش را باز می کنند یک زندانی اندونزیایی تلفنش را برساند دست رضا و من همان موقع به آن شماره زنگ بزنم با او حرف بزنم. هر روز نیم ساعت در سلول رضا را باز می کنند. نیم ساعت صبح و نیم ساعت بعد از ظهر . از هفته قبل برای این گفت و گو برنامه ریخته بودیم. رضا متولد سال 1368 است.او به علت بیماری مادرش وقتی نوزده سالش بوده قبول می کند یک ساک داروی نیروزا و قرص تقویت ماهیچه را بردارد و با خودش ببرد مالزی. تاکید کرده نکند مواد مخدر باشد؟ کنجکاوی کرده ، به هر حال خطا کرده اما بچه بوده، قدرت تشخیص درست نداشته،. طرف گفته مخدر نیست. نگران نباش. داروی تقویت ماهیچه آنجا مقبول تر از مواد مخدر است. او و سرمایه داری که پیشنهاد گرفتن دو میلیون تومان را به رضا داده، با هم راه می افتند سمت کوالالامپور. ساک دست رضا بوده. این شرطشان بوده. توی فرودگاه وقتی می گیرنشان، دارنده مال سریع به مالیایی چیزهایی به مامور فرودگاه می گوید، سریع پولی می چپاند توی جیب مامور و غیبش می زند، رضا می ماند و مادری که هشت سال است او را ندیده، نه تنها مادرش را ندیده ،خورشید و آفتاب و مهتاب و جریان هوا و دنیایی خارج از آن یک متر در دو متر را ندیده.... او پیر شده و می گوید غالب دندان هایش از سوء تغذیه افتاده اند . می گوید دلش نمی خواهد بیاید بیرون چون فکر می کند اگر درهای سلولش را باز کنند ، نمی داند آنجا چه جور جایی است ؟ اصلا بلد است با دیگران حرف بزند؟ حتی مطمئن نیست بتواند به طور عادی توی خیابان راه برود . بیایید صدای زندانیان محبوس در زندان های مالزی باشیم.