حُجت الاسلام حسن روحانی در نخُستین سفر اُستانی خود به سیستان و بلوچستان، به مردُم این اُستان تصویب "99 طرح" را مُژده داد و زمان اجرای این مُصوبه ها را "تا پایان امسال یا در نیمه اول سال آینده" اعلام کرد. رقم وعده های سفری رییس دولت فعلی اگر چه 75 عدد از تعداد قولهای سلف او در اولین تور خود به این منطقه کم تر است، با این حال به واقعیت گراییدن آنها به همان اندازه مورد تردید می باشد.

مردُم فقیر ترین و به حال خود واگذاشته ترین اُستان کشور در حالی که هنوز در انتظار اجرای 646 وعده رسمی و مکتوب دولت پیشین در جریان سه سفر خود بسر می برند، با موج وعده های تازه ای از جانب جانشینان آن روبرو شده اند. رییس دولت جدید بدون آنکه به سرنوشت طرحها و اقداماتی که نمایندگان حُکومت در گذشته قول انجام آنها را داده اند اشاره ای کند یا نشانه ای از پیگیری و به احتمال، تکمیل طرحهای ناتمام از خود بروز دهد، بازی را از سر آغاز کرده و 99 "خبرخوش" را به مُرده ریگ آقای احمدی نژاد، گُماشته ولی فقیه بر منصب ریاست جمهوری افزوده است.

چنین می نماید که در سطح حُکومت توافُقی فراجناحی پیرامون "مُصوبه درمانی" به عُنوان ارزان ترین راه برای فرار از برآوردن خواسته های مردُم و پاسُخگویی به نیازهای آنها وجود داشته باشد. این امر به ویژه در مناطقی از کشور که اقلیتهای مذهبی یا ملی بیشترین جمعیت را تشکیل می دهند، یک فرار دوگانه از تحقُق مُطالبات عام اقتصادی و عدالت جویانه از یک سو و برآوردن خواسته های ویژه سیاسی پیرامون حُقوق آنها از سوی دیگر به حساب می آید.

این تدبیری است که مسوولان رژیم ولایت فقیه برای آرام نگه داشتن مردُم به جان آمده از شرایط دُشوار زیست و کار خویش و دلخوش کردن آنها به تحولات در راه به کار می گیرند. همزمان، نشان دادن در باغ سبزهای اقتصادی در این مناطق، راه حلی برای سرکوب و مُنحرف ساختن توجُهات از مُطالباتی است که به حُقوق اقلیتها می پردازد.

با این حال به نظر می رسد که ترفند حاکمان کشور برای عقب راندن خواسته های سیاسی اقلیتها با هویج بهبود شرایط اقتصادی به یک مضحکه تبدیل شده باشد، بیش از همه به این دلیل که آنها نه کارایی و نه اراده لازم را برای عمل به وعده های خود و بهبود شرایط زندگی بخشهای گوناگون جامعه دارند.