چهارشنبه، 3 اردیبهشت ماه 1393 = 23-04 2014
یارانه نقدی؛ سیلی آبدار جامعه به بناگوش حکومت
کارزار تبلیغاتی همه جانبه حُکومت برای مُنصرف ساختن مردُم از دریافت یارانه نقدی به شکست انجامیده است. با وجود چند ماه تبلیغات و تهدیدهای مُستمر از طریق رادیو و تلویزیون، رسانه ها، وبگاه ها و تریبونهای عُمومی، اکنون پایوران حُکومت اعتراف می کنند که در دستکاری ذهنی مُخاطبان شان ناکام مانده اند و بیش از 90 درصد مردُم برای دریافت یارانه نقدی ثبت نام کرده اند.
آقای مُحمد شریعتمداری، مُعاون اجرایی حُجت الاسلام روحانی با شکایت از این که "نتایج به دست آمده از ثبت نامها خیلی خوش آیند نیست"، ابراز شگفتی کرده که درآمدی که مردُم در فُرم ثبت نام اعلام می کنند "به سمت حداقل" است. بوروکرات پروار شده که وانمود می کند از وضعیت درآمد و معیشت اکثریت جامعه بی خبر است، خسارت آشکار شدن شرایط وخیم آنها را پنجاه - پنجاه کرده و احتمال می دهد، یا مُتقاضیان دُروغ می گویند یا اینکه وضعیت آنها واقعا خوب نیست!
در همین حال، "کارشناسان" اقتصادی و "صاحب نظران" اجتماعی در استخدام حُکومت و باندهای آن نیز بنا به سفارش، دلایل رنگارنگ دیگری در توضیح انصراف ندادن مردُم از دریافت یارانه نقدی عرضه می کنند که با گذشت هر روز، هم به لحاظ شُمار و هم از نظر تنوع، دامنه گُسترده تری می یابد. در این بازار از نکوهش اخلاقی مُتقاضیان یارانه تا مُتهم کردن آنها به نداشتن حس مسوولیت جمعی یافت می شود. از سوی دیگر جناحهای رقیب نیز یکدیگر را مسوول ناکام ماندن طرح مُعرفی می کنند و از آن همچون چُماق دیگری برای کوفتن بر سر رقیب سود می جویند.
علت این دستپاچگی و برآشُفتگی آن است که "نظام" نتوانسته همچون چهار سال پیش زیر نام "هدفمند سازی یارانه ها" کُلاه گُشاد دیگری بر سر مردُم بگذارد، از جیب آنها، هزینه نقشه های نابخردانه اش را پرداخت کند و به قیمت فلاکت جامعه، اشتهای سیری ناپذیر رهبران و پایوران فاسد خود را فرو بنشاند.
مردُم هنوز به یاد دارند که چگونه مسوولین حُکومت در باره پیامدهای حذف یارانه ها و خدمات دولتی یکصدا به آنها دُروغ گفتند. آنان امروز نیز می بینند که چگونه دولت حُجت الاسلام روحانی پیرامون هزینه کرد پول صرفه جویی شده از محل یارانه نقدی به آنها آشکارا دروغ می گوید و در حالی که با پُشتکار بسیار در حال گران کردن دو رقمی آب، برق، گاز، بنزین و هزینه بهداشت، آموزش و پرورش، حمل ونقل و جُز آن است، در باغ سبز پایین آمدن بهای کالاها و خدمات را نشان می دهد.
شکست "نظام" در وادار کردن مردُم به ریختن یارانه نقدی به جیب گُشاد کارگُزارانش و بُشکه بدون ته اقتصاد ورشکسته ولایتی، به مفهوم انصراف آن از هُجوم به سطح زندگی و کار جامعه نیست. سیلی آبدار جامعه به بناگوش حُکومت، آن را وادار می کند که ماسک خیراندیشی را کنار زده و با چهره عُریان، چنگال و دندان نشان دهد.
منصور امان
