با این حال به نظر می رسد برای آقای خامنه ای که زمان کوتاهی پیش از این ظُهور یک "نظم جدید بین المللی" را بشارت می داد و از "نقش آفرینی" در آن سر از پا نمی شناخت، ماندن پُشت درب این نشست با دستور کاری نه چندان جهانی، بیشتر مایه افسُردگی باشد تا خُرم مزاجی.

راه نیافتن رژیم جمهوری اسلامی به کُنفرانس پاریس که به موضوع "دولت اسلامی" می پرداخت، جایگاه واقعی آن در پهنه جهانی و منطقه ای را نیز بار دیگر مورد تاکید قرار داده است. در این عرصه، حاکمان ایران نه اعتمادپذیر و نه قابل مُعاشرت به حساب می آیند.

بی تردید برای طرفهای خارجی مُلاها شرکت آنها در درگیریهای مُسلحانه با "دولت اسلامی" زیر پُشتیبانی هوایی آمریکا یک امر "سازنده" انگاشته می شود، اما این امر هنوز برای گرفتن عکس یادگاری با آنان در پاریس کفایت نمی کند. واکُنش خشمگینانه رژیم مُلاها به تصمیم غرب برای هدف قرار دادن "دولت اسلامی" در سوریه، یک علت بیشتر برای رویکرد مزبور ارایه کرده است.

باید اعتراف کرد که گُسترش عملیات علیه گروه مزبور از عراق به سوریه می تواند یک دلیل خوب برای "تفریح" باشد، پُرسش فقط این است که برای چه کسی؟ آقای خامنه ای که نه فقط در برابر مُداخله نظامی آمریکا در عراق رضایتمندانه سُکوت کرد، بلکه برای ثمرات آن هم کیسه هم دوخته بود، اکنون مات ومبهوت درمی یابد که بازی را فقط تا نیمه مُحاسبه کرده است.