تلاش حاکمان ایران تاکنون بر این هدف مُتمرکز بوده است که در ازای عقب نشینی فنی از ماجراجویی اتُمی خویش، برچیده شدن یکباره تحریمهای فلج کننده ای که موجب افکندن آنها به کام بُحرانهای اقتصادی و اجتماعی داخلی گردیده را به دست آورند.

اگرچه توافُق ژنو هر چیزی جُز مُعامله شیرین مورد نظر بود و از سطح داد و ستد نقد روی پیشخوان فراتر نرفت، با این حال حُکومت در ادامه پروسه مُذاکرات، گاه با زبان تهدید و باجگیری و گاه با چوب زیر بغل تحولات منطقه ای، از کوشش برای برداشتن مانع تحریمها از سر راه خویش باز نایستاد.

اکنون و در فاصله کوتاهی به پایان مُهلت دستیابی به "توافُق فراگیر"، آقای خامنه ای بر ناکامی کوششهای رژیم اش در دستیابی به این هدف گواهی داده است. او با سرخوردگی می گوید: "حتی اگر در مساله هسته ای نیز همان خواسته هایی را که آنها دیکته می کنند، قبول کنیم، باز هم تحریمها برداشته نخواهد شد."

با این حال، آیت الله خامنه ای پس از یک دوره تمدید مُذاکرات و فرو رفتن بیشتر در گرداب بُحران هسته ای، خود بهتر درک کرده که پنبه مُعامله "بُرد – بُرد" را باید از گوش بیرون بیاورد و راهی جُز پیمودن بقیه مسیر "عقب نشینی قهرمانانه" ندارد.

از این رو، وی برای کاستن از آثار ضربه ی در راه و پوشاندن ضعف ناشی از شکست تحقیرآمیز در به واقعیت گرایاندن توهُماتش، در نقش پهلوان پنبه معرکه، زنجیر خیالی پاره می کند و رو به تماشاچیان ژست می گیرد که این اوست که تحریم می کند.